Doczekaliśmy się pierwszej autobiografii reprezentanta Polski, Marian Marcinkowski rugbista Posnanii, WSWF i Polonii Poznań, napisał i wydał wspomnienia zatytułowane „Łobuz z Łazarza”.
We wstępie autor napisał: Ta książka jest osobistym spojrzeniem na moje życie i stanowi wyłącznie moją opinię. Moim pragnieniem było ocalić od zapomnienia bliskie mi osoby, rodzinę, przyjaciół, znajomych i szalone czasy, w których przyszło mi żyć.
Marian Marcinkowski urodził się w 1939 roku, dzieciństwo przypadło mu więc na lata wojny, opisuje później lata szkolne w czasach stalinowskich, studia na Politechnice Poznańskiej, pracę w rodzinnej firmie rzeźniczej, a następnie we własnych przedsięwzięciach, swoją rodzinę, dzieci czy wnuki. Warto wspomnieć, że na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych na Starym Rynku w Poznaniu prowadził „Rugby Drop Pub”, pierwszą w kraju knajpę poświęconą owalnej piłce
Dużo miejsca poświęcił na „Sport w moim życiu” nie ukrywając, że był ,on dla niego ważny już od szkoły podstawowej i tak jest do dzisiaj. Zaczynał od gimnastyki, potem było wioślarstwo i boks. Mimo, że na stoczonych pięćdziesiąt walk tylko dwie przegrał zakończył karierę i zaczął trenować rugby, najważniejszy sport w jego życiu. Ten rozdział jest oczywiście dla mnie najciekawszy, pełny sportowych anegdot i wspomnień z najważniejszych meczów w kraju i zagranicznych wojaży.
A gdy już jestem przy anegdotach, przytoczę jedną: Podczas meczu Hiszpania v Polska ze strachem patrzyliśmy na płytę boiska bez jednego źdźbła trawy. Hiszpanie zapewnili nas, że trawa będzie. I była. Godzina meczu wybiła, zawodnicy wpadają na boisko, a tu coś pod nogami chlupocze. Okazało się, że trawę skoszono z pobliskiej łąki, rzucono na boisko i polano wodą.
O rugby i swoich relacjach z Marcinkowskim opowiadają też inni zawodnicy: Zbigniew Kapałczyński, Kazimierz Olejniczak, Grzegorz Szulc, Stanisław Kowalski, Stefan Najderek czy Bernard Wieczorek. Ich wspomnienia są ważne tym bardziej że nie wszyscy doczekali wydania tej książki.
Mało osób wie, że Marian Marcinkowski jest fundatorem poznańskich koziołków, w latach 1992-1993 zorganizowany przez niego zespół zaprojektował i wykonał nowe koziołki. A on sam (w końcu jest inżynierem) odnowił stare, które można obecnie oglądać w holu Ratusza. Gdy więc w południe będziesz czytelniku obserwował na wieży poznańskiego Ratusza trykające się koziołki wspomnij, że ufundował je znany poznański rugbista.
Książka ukazała się w Poznaniu w końcu 2022 roku, ma nadany numer ISBN mimo, że została wydana nakładem własnym autora, ma 64 strony i zawiera ponad pięćdziesiąt w większości kolorowych zdjęć. A ja dziękuję za dedykację wielkiemu entuzjaście rugby i oczywiście samą książkę, przeczytałem z przyjemnością!
Marian Marcinkowski, ur. 09.03.1939 w Poznaniu. Absolwent Politechniki Poznańskiej. Zawodnik Posnanii Poznań (1957-1965), WSWF Poznań (1965), Polonii Poznań (1966-1977: złote medale mistrzostw Polski seniorów 1971, 1974, 1975, 1976, 1978; srebrne 1977, 1980; brązowy 1973; zdobywca Pucharu Polski 1971, 1975), Victorii Hanower (RFN, 1977-1978), ROC Poznań (1979-2003). Pierwszy trener Jan Dziedzic. W reprezentacji Polski seniorów rozegrał 12 oficjalnych meczów międzypaństwowych, występował na pozycji młynarza i filara. Wiceprezes Posnanii, Członek Zarządu i Prezydium Klubu (1982-2004). Prezes, kapitan sportowy ROC Poznań. Członek Zarządu Polskiego Związku Rugby (1991-1995). Przewodniczący Komisji Rewizyjnej Wielkopolskiego Okręgowego Związku Rugby (od 2012).
